مدتی بود میم دچار عوارض عجیب غریبی می‌شد و هفته دوم جولای معلوم شد سرطان داره. چند روز اول گیج بودم و نمی‌دونستم تکلیف من این وسط چیه و اولین راهی که به ذهنم رسید ناپدید شدن بود. فرار بزدلانه و به چاک زدن همیشه برام راحت‌تر از موندن یا خروج شرافت‌مندانه‌ست. احساسات متضاد دیگری هم داشتم٬ مثلا گاهی از ترس قالب تهی می‌کردم و گاهی از دراماتیک بودن ماجرا هیجان زده می‌شدم. یک بخشی از وجودم فرق چندانی بین تجربیات تلخ و شیرین قائل نیست و همین‌که در فضایی ناشناخته قراربگیرم تحریک می‌شه. احساس می‌کنم نوشتن و یادداشت‌های شبانه‌م این بلا رو سرم اوردن و ذهن بیمارم چک لیستی از موقعیت‌هایی که نیاز دارم تجربه کنم تا بتونم بنویسم‌شون تهیه کرده و هربار که به یکیش می‌رسم ارضا می‌شه. 

مشخص نبود سرطان کجاها رو گرفته و در چه مرحله‌ئیه و چندروز بعد فرستادنش تموم بدنش رو اسکن کنه. از اداره رفتم راديولوژي سراغش و بعد از مدت‌ها ديدمش٬ لاغر شده بود و شلوار اسکینی کرمیش که قبلا مثل پوسته‌ی چرمی تنبک قالب تنش بود از باسنش آویزون شده بود. عصبانی بود و نگاهم نمی‌كرد و يك لحظه حس كردم معذبه يا شايد ازين كه بهم خبرداده پشيمون شده. گفت با خواهرش حرف زده و به اون هم گفته كه دوست نداره حالا که مریضه سروکله آدم‌ها پیداشه و براش دلسوزی کنن. خودزنی كردنش فضا رو غيرشفاف و غليظ کرده بود و نمی‌ذاشت احساسات واقعی آدم بياد رو و هنوز هم نمی‌دونم این‌جور وقت‌ها واكنش مناسب چيه. كمي بحث كرديم و توضیح دادم طبیعیه موقع بحران حمایت آدم‌ها ازت بیشتر شه و ميم گريست و عصبانيتش تبديل به قطرات آب شد و از چشمش چكيد بیرون.

خبرها هرروز بدتر و بدتر می‌شدن. اول فقط بدخيمی استخون پاش بود و بعد معلوم شد این سر کوه یخه و منشا سرطان ریه بوده و به ستون فقرات و لگنش هم متاستاز داده. دکترش صريح گفت علاج درین موقعیت معنی نداره و بحث فقط سر کند کردن روند سرطانه. میم وحشت‌زده بود و از مطب دکتر که بیرون اومدیم می‌لرزید. دست و پام رو گم کرده بودم و دهنم چسبناک شده بود و بزاقم عین سریشم کش میومد و به زحمت گفتم «آی ام ساری». انگار این هم مثل بقيه چيزها تقصير منه و سرطان هسته‌ی انگور بوده كه من اشتباهی تف كردم توی ريه میم و حالا درخت شده و خوشه كرده و داره همه جاش رو می‌گيره. تاثیر حرف‌هام روش چند برابر شده بود و مثل اسفنج کلمه‌هایی که از دهنم درمیومد رو جذب می‌کرد و محتاط شده بودم و هر جمله رو بیست بار قبل از به زبون اوردن سبک سنگین می‌کردم و باز هم فایده نداشت و حرف‌های احمقانه و پرت و پلا می‌زدم. رفتيم خونه‌ش و روی كاناپه شيری رنگ نشيمن نشستم و بهش گفتم باز خوبه کبد و کلیه و اندام‌های حیاتیت سالمه و اونم گفت «البته فعلا». کاش لال می‌شدم و اون چندروز اول کمتر حرف می‌زدم. ناآروم بود و عرض اتاق رو لنگان لنگان راه می‌رفت و بعد زنگ زد شام بيارن و برای ياروی پشت تلفن هم تعريف كرد كه سرطان داره. قبلا هم دیدم آدم‌های مستاصلی که خبر هولناکی می‌شنون چطور به هر موجود زنده‌یی چنگ می‌ندازن و توی مترو برای مسافر رندوم بغل‌دستی‌شون از گیرکردن دست بچه‌شون توی چرخ گوشت می‌گن. تا نیمه‌شب راجع به مرگ و زندگی حرف زدیم و تو همون لحظات به نظرم خیلی عمیق و کشف و شهودی میومد و خيلی تحت‌تاثیر قرارگرفتم و به خودم گفتم یادت بمونه‌ها و البته مثل تموم حرف‌های تحت تاثیر الکل فرداش یادم نمیومد. 

همون‌قدر که پروسه‌ی تشخیص کند پیش رفته بود و سه چهار ماه ازین دکتر به اون دکتر می‌رفت و معلوم نبود چشه و فکر می‌کرد از ورزش آسیب دیده حالا یک دفعه دکترها رفته بودند روی دور تند و دو روز بعد براش وقت جراحی گذاشتن. میم طفره می‌رفت و می‌خواست زمان بخره و انگار که قراره ببرندش حبس ابد بابت یک روز دیرتر چونه می‌زد. در ظاهر به غير از پادرد مشكلی نداشت و حتی شاداب و تندرست به نظر می‌رسید و آدم توی انکار می‌موند و باورش نمی‌شد که اصلا نیازی به درمان داره. چندبار چشم‌هام رو گرد کردم و بهش گفتم بابا آخه تو که هیچیت نیست. عقلم به چشممه و فکرمی‌کنم آدم مريض بايد ناله كنه و روی زمين سينه‌خيز بره و رد خون به جا بذاره وگرنه قبول نيست. توی بیمارستان كه منتظر پذیرش نشسته بودیم پیرزن عفريتی درحالی كه کپسول اکسیژنش رو دنبالش روی زمین می‌کشید اومد جلو و همین‌جور که تفش می‌پاشید از قشنگی میم تعریف کرد و كمي هم دستش رو به رون میم ماليد و ازش پرسيد كه چرا اين جاست. بخشي از فرهنگ بيمارستانيه كه مريض‌ها دوره بیفتن فضولی کنن و اوضاع هم ديگه رو بپرسن و شاید هم رقابته و می‌خوان ببینن کی زخم‌وزیلی‌تره و کاپ قهرمانی رو می‌بره. دیدن ویلچرها و تخت‌های بيمارستانی و پیری‌های رو به گور دگرگونم كرده بود و از فضا و کارکنان و مریض‌ها می‌ترسیدم و دوباره به فكر فراركردن افتاده بودم.

بعد از جراحی چندروزی اومد خونه من تا دوران نقاهتش رو بگذرونه. همیشه خودم رو دست بالا می‌گيرم و شیرجه می‌زنم وسط رودخونه و فكرمی‌كنم از پسش برميام ولی در عمل معلوم مي‌شه توهم دارم و برآوردم از توانايی‌هام اشتباهه. تصوری از مريض بدحال نداشتم و فكر می‌كردم عين زكام مختصر و مفيده و برهنه که شد از دیدن جای خنجر جراحيش و ازین‌که چطور با این سرعت عضلاتش تحلیل رفتن خوف كردم. تا صبح بالا می‌اورد و از درد كلافه بود و مدام بابت این که تختم رو اشغال كرده معذرت خواهی می‌کرد و اصرار داشت من برم روی تخت و بذارم اون روی كاناپه بخوابه و بدتر اعصابم رو متشنج می‌كرد. يك‌بار هم نيمه شب اومد بالای سرم و آرام پشتی کاناپه رو تکون داد که اگه بیدارم باهام حرف بزنه و من هم خوابم که به هم بریزه مثل حیوان بی‌شعور می‌شم و بهش توپیدم و بعد که رفت عذاب وجدان با شن‌کش به جونم افتاد و خودم رو تکه پاره کردم. يك وقت‌هایی هم ترس مثل جانوری درنده بهش يورش مي برد و روحیه‌ش افت می‌كرد و هق‌هق می‌گريست و منهدم می‌شدم. از بیرون که آدم‌های سانتیمانتال رو می‌بینم افراطی‌گری عاطفی‌شون به نظرم لوس و قلابی مياد اما خودم که سانتیمانتال می‌شم خيلي واقعيه و دنيا تبدیل به مجموعه‌یی واكنش احساسی كه مثل بخارهای رنگی در فضا شناورن می‌شه و جز اون هيچی وجود نداره.

گاهی ازین‌که خواستم در پروسه بیماریش همراهیش کنم پشیمون می‌شم و حس می‌کنم گیرافتادم و راه پس و پیش ندارم. گاهی هم جری می‌شم و بیهوده به درودیوار می‌زنم و فکرمی‌کنم مسخره‌بازیه و دست منه و اگه کارهای اداریش رو انجام بدم مشکل حل می‌شه. قضيه ترحم نیست و دراصل حیفم میاد دنیای زشت از وجود عزیز و زیباش محروم شه. توی گوگل مقالات بی‌سروته راجع به خواص ضدسرطان هسته‌ی گلابی و رژيم خام‌خواری و نمازدرمانی می‌خونم و توهم دارم كه مسئله رياضيه و بايد يك جوابی داشته باشه. نمی‌دونم شايد هم دارم از موقعيتش استفاده شخصی می‌كنم و می‌خوام با تصوير رنجورش كه به زندگی جوع كرده و پايه‌ی ميز رو چسبيده و نمی‌خواد بره خودم رو ادب كنم. تازه يادم انداخته بابت نفس كشيدن احساس قدرت كنم و هرروز صبح به انعكاس درخشانم توی آينه سلام نظامی‌ بدم.

تا داد نزده بود bitch تو فکر میکنی کی هستی, فکر میکنی از من بهتری؟ متوجه حضورش نشده بودم. داد که زد اول فکر نکردم مخاطب کلمه سلیطه منم ولی اون برای اینکه مطمئن بشم سلیطه کیه در فریاد بعدیش مشخصا به جزییاتی اشاره کرده که مطمئن شدم روی سخنش با منه.

آره، تو سلیطه با اون کت شلوار تنگ سورمه ای و اون کفشای سلیطه‌گی نوک تیزت و کیف آنچنانیت و عینک بشقابی پرادای آشغالت. تو فکر میکنی کی هستی؟

حقیقت این بود که من ابدا فکر نمیکردم کسی هستم چون نیستم. هستم. من یک کارمند بودم که صبح دوشنبه را با جلسه کشدار در سایتی خارج از شرکت شروع کرده بود و مجبور شده بود کت شلوار آستردار و گرم و نامناسب برای تابستان مخصوص جلساتش رو تن کنه و بعد از جلسه برگشته بود سرکار و همه روز با ده انگشت کوبیده بود روی کیبرد و الان در راه برگشت عینک زده بود که چشمهای از خشم و استیصال گریه‌ کرده‌ امروزش رو از آدمها پنهان کنه و حتی شاید اگر صندلی برای نشستن پیدا کرد پشت تاریکی شیشه‌های بشقابیش و در امان از نور مهتابی قطار چرت کوتاهی بزنه. چرت بزنه تا وقتی رسید خونه انقدر جون داشته باشه که ابتدا اول بره گوشت چرخ کرده‌ای که تو کیف آنچنانیش بود را بگذاره یخچال، رو بذاره یخچال، اون کفشهای نوک تیز را رو با کفش ورزشی عوض کنه، تنها کت شلوارش را رو آویزون کنه که برای جلسه بعدی چروک نشه و بدود دنبال پسرش تا مدرسه. ده دقیقه به شش برسه و خوشحال باشه که بابت تاخیر جریمه نشده، کوله چرب و نوچ پسرش را بندازه روی رو بندازه رو دوشش و دوتایی با هم برگردن خونه و پسرش همه راه در مورد ماشینها و ساخت و ساز و کفش‌دوزک ماشینهای گذری نظر بده و خودش بین جوابهای سرسری به سوالهایی که دیگه بعد از چندسال مادری دستش اومده سوال‌کننده‌شون سوال‌کننده‌اشون برای هیچکدومشون جواب نمی‌خواد، به جراحت پای مادرش در ایران فکر کنه، به شام شب، به خشمش، به شام شب، خشمش، جزوه‌ای که برای کار جدید باید بخونه، به ساعتی که قیمت برق نصف می‌شه و می‌تونه لباس بشوره،به پول،به پول، این هزارپاهای دوسر عوضی که معلوم نیست از کدوم گوری دارن میان و …

نمی‌خواستم زن را نگاه کنم. می‌دونستم با اولین نگاه دوباره شروع خواهد کرد  می‌کنه سرم فریاد زدن ولی انگار نگاه نکردنم بیشتر خشمگینش کرد. حس کرد نفرتش رو نادیده گرفتم و انقدر یک سره مملو از نفرت بود که انگار خودش را نادیده گرفته بودم. گرفتم. اینبار فریاد می‌زد. کسی کاری نمیکرد، حتی نگاهش نمی‌کردند انگار صدای زن مثل یک نخ فقط متصل بود بود متصل به گوش من و برای باقی قطار کوپه‌ای بود مثل هر روز که گاهی سکوتش با صدای بلندگویی که هرروز که گاهی بلندگویی اسم ایستگاه بعدی یا دلیل تاخیر را اعلام می‌کند می‌شکست. #صرفاهمین و صرفا همین.

هرکسی خودش رو مشغول نشان می‌داد. نه من را نگاه می‌کردند نه زن را و انقدر در این تظاهرکاری موفق بودند که شک برم داشته بود نکند فریادهای زن ساخته و پرداخته تخیل من است. این تظاهر به ندیدن، زل زدن به جهت دیگر، پاورچین از کنار جنازه رد شدن، خصلت خیلی آدمهاست حتی خودم. رو برمی‌گرداندم از ترکیب ظالم و مظلوم، از صحنه شکار و طعمه و فرار می‌کنم از موضع‌گیری در برابر بی‌عدالتی‌های خُرد خرد و در سطح غیربین‌المللی. مادامیکه که هردوطرف بالغ باشن و شاهد خونریزی هم نباشیم خیلی از ماها سربرمی‌گردونیم، به هدفون پناه می‌بریم، از گروه‌های فیس‌بوکی خارج می‌شیم، با انگشتهای بالا گرفته از ترس تاییدات سرانگشتی در سکوت عبور می‌کنیم و با انگشتهای بالا گرفته از ترس تایید سرانگشتی کنار می‌خزیم و می‌گذاریم یکی اون یکی رو بدره یا یک عده یکی رو بدرن چون دریدن از نظر ما صرفا مفهموم فیزیکی داره و کسی از سلیطه و جنده خطاب شدن وسط مترو و نامه و جمع نمرده پس چرا کاری کنیم یا موضعی بگیریم که به خود ما هم بگن سلیطه یا دچار خطر بشیم یا مهمونی دعوت نشیم. برای نشیم.برای همین کاملا درک می‌کردم چرا هرکسی خودش را خیلی عمیق مشغول به کار عبثی رو مشغول به کاری نشان می‌داد، خودم معمولا یکی از آنهایی بودم که مثلا دارند با دقت نوشته روی دیوار قطار را می‌خوانند “برای نشستن روی این صندلی زنان باردار، معلولین و سالمندان در اولویت هستند.” #هزاربارخوانده‌شودتاغائله‌خوابیده‌شود #هزاربار
زن عصبی‌تر شد و کمی نامفهموم حرف می‌زد، مثل کسی که خیلی مست یا روی مخدر باشد. اینبار نگاهش کردم، ناخودآگاه خواستم ببینم کسی که انقدر از من متنفر است چه شکلیست. مثل باقی متنفرهایم معمولی بود. کاپشن و شلوار ورزشی آبی کمرنگ مخملی تنش بود و کلاه کاپشن را در این هوای چهل درجه روی سرش کشیده بود. زن بسیار قد بلندی بود و کفش هم به پا نداشت. هیچی به پا نداشت، پا برهنه بود. کیفش که بین پاهای برهنه‌اش روی زمین بود اگر اصل بود گرانقیمت بود و خودش با این قد و بالا می‌توانست یک مانکن باشد. کم کم دیگر متوجه حرفهایش نمی‌شدم، فحشها ول می‌شدند در قطار و من نگاهم را می‌دزدیدم . او گاهی ساکت می‌شد تا صدای روبات طوری در بلندگو قطار معذرت می‌خواست که امروز قطارها کندتر حرکت می‌کنند ساکت شود. کارمندانی مسافری که مثل من هرروز سوار مترو می‌شوند می‌دانستند مترو بیش از لر یک ماه است که کند‌تر از معمول حرکت می‌کند و الان حتی  این احتمال وجود دارد که معمولش شده باشد همین سرعت ارابه‌ای و این دیگر معذرت خواهی ندارد.

بالاخره قطار به یک ایستگاه رسید. دو ایستگاه قبل‌تر از ایستگاه خانه ولی پیاده شدم. بقول مادرم از تو می‌لرزیدم. حس می‌کردم معده‌ام می‌خورد به ریه‌ام که احتمالا از نظر آناتومی حس غلطی است. پابرهنه بودن زن برایم یک تهدید بود و با اینکه خوب حفظ ظاهر کرده بودم ولی تمام مدت حس کرده بودم اگر اراده کند به سمتم خیز خواهد برداشت و انقدر سر سلیطه‌ام سرم را به شیشه خواهد کوبید که بمیرم. می‌دانستم تاحالا این اتفاق نیافتده ولی انقدر ایمانم را به اجتماعات انسانی از دست داده‌ام که فکر کردم اگر این اتفاق هم بیافتد، حتی اگر برای اولین بار در تاریخ متروِ کند‌تر‌ازمعمولِ تورنتو زنی تصمیم بگیرد سر زنی دیگر را انقدر به شیشه بکوبد که زن بمیرد باز عده‌ای با شعار “ببین خودت چیکار کردی”، “لابد بد نگاهش کردی”، “لابد تو اول عصبیش کردی”،”خوب قبول کن حضور یک زن کفش‌دار ممکنه باعث خشم یک زن بی‌کفش بشه” ، “روابط زنانه همینه دیگه” در سکوت خرد شدن و متلاشی شدن کله من را نگاه کنند و در همین حین حتی ممکن است یک مرحله در کندی‌کراش بالاتر هم بروند. #براوو

بجای نورت‌یورک، یورک‌میلز پیاده شدم چون همین یک چیز را خوب یاد گرفته ام “کس نخارد پشت من، جز ناخن انگشت من” یا بعبارت دیگر “خودت به داد خودت برس چون به باقی چه؟”  و خب همیشه حداکثر پنج دقیقه بعد، بعد؛ قطار بعدی می‌آید و به تقریب خیلی خوبی این احتمال وجود دارد در آن زنی شما را سلیطه خطاب نخواهد کرد  نکند و شما هم می‌توانید  بتوانید در کندی‌کراش یک مرحله بالاتر بروید و صد البته این احتمال هم هست اینبار درهای قطار باز شود و یکی با مسلسل شما را به رگبار ببندد و فردا در صدر اخبار سی.بی.سی بنویسند “زنی که لابد اجلش رسیده بود دو ایستگاه زودتر پیاده شد تا در یورک میلز آبکش شود” #آری‌رسم‌روزگار‌چنین‌است

سر ظهر علی پروین رو توی آبدارخونه‌ی اداره دیدم. شلوار کتان کرمی و پیرهن سفید با چهارخانه‌های محو آبی یخی پوشیده بود و توی مایکروفر نهارش رو گرم می‌کرد. از کارمندهای واحد مالیه و تو این مدت دو سه بار بیشتر ندیدمش. این پا و اون پا کردم و بیخود چندبار شیر آب رو بازکردم و بستم تا غذاش رو از مایکروفر دربیاره و ببینم راسته می‌گن هرروز چلوکباب کوبیده می‌خوره یا نه. شایعه بود و توی بشقابش یک برش درشت سینه بوقلمون با دورچین سیب‌زمینی تنوری و ترشی کلم داشت.

برگشتم پشت میزم و یکی دو ایمیل جواب دادم و دیگه کاری برای انجام نداشتم و از پنجره خیره شدم به بیرون. آسمان آفتابی و درخشان و خیابون مملو از جمعیت بود و مردم دسته دسته توی پیاده‌روی عریض برادوی راه می‌رفتن و تاکسی‌های زرد در عبوربودن و این بالا پشت شیشه‌های دوجداره جوری سکوت مطلق بود انگار ناشنوام و وسط ازدحام و همهمه چیزی جز زنگ گوش خودم رو نمی‌شنوم. لفاف بیسکوییت شوری که توی کشوم داشتم رو باز کردم و عمیق گاززدم و خوشمزه بود و پوستش رو توی دستم مچاله کردم و به سمت سطل زیر پام نشونه گرفتم و قبل از پرتاب نگاه کردم و دیدم سطلم نیست. چون هفته‌یی دو سه روز این‌جا نیستم همکارها سطل و گاهی صندلیم رو می‌دزدن و کم و کسری که دارن از وسایل من تامین می‌کنن. به منشی گفتم سطلم رو دزدیدن و رفت از انبار برام یک سطل نو اورد و اسمم رو با ماژیک روش نوشت و مثل کاپ قهرمانی برد بالای سرش و گفت دیگه کسی نمی‌تونه بدزددش. خیلی ناراحت شدم و نزدیک بود یک چک بخوابونم زیر گوشش. همیشه برای اسمم آرزوهای بزرگی داشتم و از تو چه پنهون هنوز هم دارم و نمی‌دونم، بهم برخورد. کمی ایستاد بالای سرم و حرف زد و دختر خوش مشربی هم هست و مهلت نمی‌داد من جمله رو ببندم و از وسطش داخل می‌شد و ادامه کار رو دست می‌گرفت. بین همکارها رابطه‌م با منشی و پیک از همه بهتره و البته بابام هم همین‌طوره و با پیک موتوری تهیه غذای سر کوچه‌مون خیلی دوست بود و هر وقت جوجه کباب می‌اورد بابام لباس پلوخوری می‌پوشید و می‌رفت دم در با هم دست و روبوسی می‌کردن و راجع به جوجه حرف می‌زدن و بابام می‌گفت هیچکی مثل شما نمی‌شه و الحق استادین و یارو می‌گفت بنده‌نوازی می‌فرمایین مهندس و بعد بابام براش حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت می‌خوند و یک بسته اسکناس نو رو مثل شاباش دور سرش می‌چرخوند و می‌ذاشت جیب طرف و یارو می‌گفت به خدا نمی‌گیرم و قابل شما رو نداره و مهمون کلبه خرابه‌ی ما باشید و با هم گلاویز می‌شدن و تقابل اشک‌ها و لبخندها می‌شد و هم رو در آغوش می‌فشردن و دیگه بابام پشت سرش یک کاسه آب می‌ریخت و بدرقه‎ش می‌کرد. البته بابام سنش که بالارفته خیلی پرحرف شده و در واقع از هر فرصتی برای حرف زدن با مردم استفاده می‌کنه و تو مهمونی‌ها اون قدر خاطره تعریف می‌کنه که کبود می‌شه و مامانم بهش چشم و ابرو میاد و البته حالا خود مامانم هم ازین سروزبونی‌هاست و همچین کم‌صحبت نیست و دیگه ببین چه خبره که این به اون می‌گه کمتر حرف بزن.

من مثل مامان بابام یک‌سره نیستم و نمودارم سینوسیه و یا خیلی ساکتم و مردم فکر می‌کنن لالم و زبونم رو عقرب گزیده یا اون‌قدر حرف می‌زنم که مستمعین کف می‌کنن پرپر می‌شن می‌ریزن دور مجلس و البته بعد از مهاجرت چون تنهاتر و منزوی‌تر شدم و کمتر آدمیزاد می‌بینم سیاه و سفیدیم شدیدتر شده و بعضی وقت‌ها اصلا دهنم باز نمی‌شه و فقط با اشاره سر و دست برگزار می‌کنم و بعضی وقت‌ها برعکس از صبح که از تخت خواب پیاده می‌شم دهنم بازه و تو خیابون با سنجاب‌ها و کفترها حرف می‌زنم و می‌رم و تا شب که بر می‌گردم خونه به زور در دهنم رو می‌بندم و مهر و موم می‌کنم می‌خوابم.

از اداره که اومدم بیرون رفتم سوپرمارکت برای خریدهای یخچالی. برای شام می‌خواستم لوبیاپلو بپزم و لابه‌لای قفسه ها دنبال رب گوجه فرنگی می‌گشتم و همه کنسروی بودن و منم تو خونه دربازکن ندارم و تو هم که برام نمی‌خری. محصولات دیگه مثل لوبیا و نخود و ذرت با در آسان بازشو موجود بود ولی نمی‌دونم چرا حیف‌شون اومده این آپشن رو روی قوطی رب هم بذارن. دیگه گفتم دربازکن بخرم و لوازم خانگی‌شون رو نگاه کردم و فقط ازین دربازکن چرخ‌دنده یی‌ها که شبیه ابزار شکنجه قرون وسطاست داشتن. روش استفاده این چرخ دنده یی‌ها رو بلدنیستم و چیزهای ناشناخته هم وحشت‌زده‌م می‌کنن. حالا این که خوبه یک بار دم پله برقی مترو زن جلوییم از سوار پله شدن می‌ترسید و دستش رو گذاشته بود روی جان پناه و نوک پاش رو میورد به سمت پله و انگار که اره برقی دیده باشه استرسی می‌شد و نمی تونست فرودش بیاره.

خریدهام دو کیسه بزرگ و سنگین شد و از فکر این‌که بخوام تا ایستگاه مترو حملش کنم گریه‌م گرفت. مخصوصا این اواخر گاهی توی اداره دست درد می‌گیرم و احتمالا حمالی برام منع پزشکی داشته باشه. دیدم پیری‌ها ازین چرخ دستی‌های توری مرغی دارن و خریدهاشون رو می‌ندازن توش و می‌برن ولی من از تصور خودم با فرغونی از جنس که دنبالم می‌کشم ناراحت می‌شم و ترجیح می‌دم ایستاده بمیرم. البته می‌شد از فروشگاه بغل خونه خریدکنم که دیگه بارکشی نداشته باشم ولی این یکی فروشگاهه رو دوست دارم و خوشم میاد بیام این‌جا. این‌ها با موزیک دهه هشتادی و دکور مزرعه و صندوق‌های اکسپوز میوه و چوب‌های رنگ سرخود به مشتری حس خرید از بازارهای روستایی رو می‌دن و خوب انسان شهرنشین هم از فروشگاه‌های غول پیکر متحدالشکل زنجیره‌یی خسته شده و عقده‌ی فضاهای صمیمی خودمونی گرفته و سیستم هم یک سری فروشگاه‌های دیگه با کلیدواژه‌های ارگنیک، خانگی و محلی انبوه‌سازی کرده که احساس میوه چیدن از درختان باغ آقا جو‌ن‌مون رو بهمون بده. اتفاقا یک کیلو زردآلو خریدم که عینهو زردآلوهای باغ آقاجون خدابیامرزم تو زادگاهمون ریز و طلایی و شیرین بود و خاطره تلخ زردآلوهای کال و درشت و بی مزه‌ی بازاری رو شست برد.

چندقدم که رفتم یادم اومد دیگه فقیر نیستم و می‌تونم سوار تاکسی شم. با این‌که ماه ها از ثبات اقتصادیم گذشته هنوز ذهنم روش‌های فقیرانه بهم پیشنهاد میده و دائم یادم می‌ره که منم می‌تونم لباسم رو بدم خشک‌شویی و سوار تاکسی شم و حوله‌ی روبدوشامبري روبدوشمابری بخرم. بعد اشتباهی عوض تاکسی رفتم سمت ماشین پلیسی که کنار خیابون پارک بود. این اتفاق که سوار ماشین اشتباهی بشم به دفعات تو زندگیم افتاده و اولین بارش در یازده سالگی و خرید آجیل شب عید بود که عوض رنوی کرمی بابام سوار رنوی سبز سدری یکی از شهروندان شدم و یارو از پشت رل حیرت‌زده برگشته بود و صندلی عقب رو نگاه می‌کرد و مامانم اومد درو بازکرد کشیدم بیرون.

دستم رو انداختم زیر دستگیره ماشین پلیس و هرچی وررفتم قفل بود و بازنشد و البته دیدم که پشت پنجره رو به حالت قفس میله‌کشی کردن ولی خوب همه این جزئیات بعدا یاد آدم میاد و تو اون لحظه موتور مغز به سمت هدف شتاب گرفته و چیزی جلودارت نیست. با پشت دست تقه‌یی زدم به شیشه و علامت دادم که در رو باز کن. پلیسه پیاده شد و من چند قدم عقب عقب رفتم و تازه چراغ گردون آبی و قرمز روی سقف رو دیدم و دچار حمله خنده عصبی شدم و با کف دست می‌زدم روی رونم و ریسه می‌رفتم. پلیسه گفت حالا اشکالی نداره و آروم باش ولی خوب کمی هم مشکوک شده بود و باهام محکم و پرقدرت و طولانی دست داد و در حالی که توی چشمم خیره شده بود اسمم رو پرسید. تو دانشکده افسری این تکنیک‌ها رو برای تحت سلطه روانی قراردادن مخاطب یادشون می‌دن و البته الان دیگه تو کتاب‌های راز موفقیت و کلید کامیابی و شیر جنگل باشیم همه این نکات رو ذکرکردن و در تیتراژ میلیونی جلوی دانشگاه تهران می‌فروشن.

سوار تاکسی بعد شدم و کمی جلوتر پشت ترافیک یکی سر راننده‌م داد زد و بهش فحش نژادپرستانه داد و من به رانندهه گفتم ناراحت نشیا و البته جوابم رو نداد و انشالله که کر و لال بوده. رسیدم خونه و شام پختم و چمدونم رو بستم و دوش گرفتم و صورتم رو صابون مالیدم و ریش و سبیلم رو تراشیدم و ناخون‌هام رو گرفتم. ناخون‌هام خیلی رشد می‌کنن و هر شب می‌گیرم‌شون و صبح که بیدار می‌شم باز دراومدن و دو شاخه شدن و از هر شاخک سه تا ناخون جدید درومده و دستم شبیه بوته‌ی خار ازم آویزونه و دنبالم روی زمین کشیده می‌شه و صدای پنجه روی یونولیت می‌ده.